Covid-19

Als in een droom
Leef ik
In een magnetron, sissend en smorend tot de laatste cel

Maar niet alleen ik, verschroeid door de stralen
Al het leeft met mij

Doodsbang voor het kleinste wat leeft en ons beschermend
Vergeten we de grootste kracht
We leven en hebben leven nodig

En zonder dood geen leven, dus ook die is nodig

We omgeven ons met al wat niet leeft
Blik, beton en electronica
Kan alleen verroesten met de tijd
Is dat wat we zoeken ?

Maar net als een kiem in de woestijn
Wachtend op betere tijden
Zal er nieuw leven zijn
Als de storm is verdwenen

-Annemarie Semeijn –