Boosheid & Verdriet

Een Reis naar Eigenaarschap

Lieve allemaal,

Vandaag wil ik mijn hart met jullie delen en de reis beschrijven die ik heb gemaakt naar het vinden van eigenaarschap over mijn leven. Het is een verhaal van boosheid en verdriet, maar ook van liefde en groei. Onlangs was ik boos, woedend zelfs. Het voelde als een heftige golfbeweging die uit mijn binnenste opsteeg als een tornado. Maar ik besefte dat mijn boosheid niet zozeer op jou persoonlijk gericht was, maar eerder op de last die ik met me meedroeg vanuit generaties voor jou, inclusief jou.

Het waren de angsten om simpelweg mezelf te mogen zijn, de kritische blikken, de veroordelende woorden naar anderen. Het gevoel dat alles en iedereen werd vergeleken en nooit goed genoeg was, inclusief ikzelf. Ik voelde hoe al deze ballast door me heen stroomde en ik werd er moe van. Ik voelde me erin verdrinken. Daarom besloot ik de kraan van eindeloos vergeven dicht te draaien en met mezelf te gaan zitten.

Ik begon me af te vragen wat er werkelijk van mij was en wat ik onbewust en ongewild had overgenomen als generatieballast. Ik moest veel overtuigingen onder de loep nemen, over wat goed was en wat niet. En geloof me, dat waren er een hoop. Ik heb ook vele christelijke en maatschappelijke overtuigingen overboord gegooid, omdat ze niet in lijn waren met wie ik werkelijk ben.

In essentie moest ik steeds teruggaan naar mijn basis, mijn kompas, mijn waarheid, mijn gevoel. Wat voelde op dit moment goed voor mij? Op die manier kon ik voorkomen dat ik verzwolgen werd door een eindeloze stroom van angst, boosheid en verdriet.

Ik realiseerde me echter dat deze keuze consequenties had. Het betekende dat ik jou niet zag, en daardoor zagen mijn zoontjes jou ook niet. Ik voelde me misdadig en het was moeilijk om uit te leggen dat ik het uit liefde deed, om mezelf te redden van verdrinking. Ik was als een afwezige geest in mijn eigen huis, totaal niet aanwezig in mijn eigen lichaam. En mijn zoontjes pikten mijn afwezigheid op en reageerden daarop met hun eigen emoties, wat tot grote chaos leidde.

Toen drukte ik op de noodrem. Ik nam eigenaarschap over mijn eigen leven en keerde terug naar mijn lichaam. Langzaam maar zeker begon de rust terug te keren in ons huis, of eigenlijk bereikte het een nieuwe, nog niet ontdekte laag van rust. Ik realiseerde me niet dat ik in de basis zoveel ontspanning kon bereiken.

Het nemen van eigenaarschap kreeg steeds meer vorm, niet alleen in mijn emotionele wereld, maar ook in praktische keuzes. Zo koos ik bijvoorbeeld voor een andere school voor mijn oudste kind, een school die paste bij mijn bewuste, kritische en biologische manier van leven.

Lieve pap, ik weet dat je mijn uitleg maar half begreep. Maar ik ben blij dat je begreep dat ik deze keuzes maakte uit liefde voor mezelf en niet om jou pijn te doen. Het verdriet in mijn hart is groot omdat je mijn kleintjes niet langer hebt kunnen meemaken, niet hebt kunnen genieten van hun aanwezigheid. Maar ik ben dankbaar dat je me hebt verteld dat je trots op me bent als moeder, dat ik het goed doe. Het besef dat liefde voor jezelf soms pijnlijk kan zijn, en dat deze liefde naast verdriet kan bestaan, heeft me diep geraakt.

Lieve lezers, ik wil jullie laten weten dat het oké is om te kiezen voor jezelf, zelfs als dit gepaard gaat met pijn. Eigenaarschap nemen over je leven is een daad van liefde, en beide kunnen naast elkaar bestaan zonder veroordeling.

Met warme groeten, Annemarie

Meer?

Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe blogs, tips en adviezen? Volg me dan op Instagram. Of schrijf je in op mijn nieuwsbrief.

Wil je weten wat ik voor jou en je geliefde kan betekenen in de laatste levensfase? Plan hier een kennismakingsgesprek.